De zweethut ceremonie is een oeroude ceremonie die bij veel verschillende oorspronkelijke culturen voorkwam. De meest bekende daarvan is afkomstig van de Noord-Amerikaanse Indianen. Maar niet alleen in Noord-Amerika, over de gehele wereld zijn er kleinkinderen en neven en nichten van de ceremonie te vinden, in vele vormen en maten.

In Siberië (sweat-house, en sjamanistische genezingen), Scandinavië (sauna), Zuid-Amerika (Mexicaanse temezcal, afkomstig van de Maya en de Azteken), Afrika (Sangoma sifutu), Arabische landen (hammam), Oost-Europa (joodse shvitz), West -Europa (keltische fulacht fiadh en tigh ’n alluis) en waarschijnlijk nog op veel meer plekken.

De ceremonie legt een brug om over te stappen naar een diepere laag van bewustzijn. Die andere laag van bewustzijn vormt in oude sjamanistische culturen de basis voor het verkrijgen van kennis , voor het zoeken of bereiken van iets, voor genezing of voor het kunnen genezen van een ander.

Een andere lijn is dat de zweethut, als native American ceremonie, een plek is om je weer te verbinden met ‘the spirit that moves through all things’, zowel individueel als met de gehele stam. De verbinding met de Great Spirit te herstellen, te eren en te danken, en te vragen om steun en inzicht.

Veel is verloren gegaan door onderdrukking en doordat de ceremonies heel lang ten strengste verboden waren. Hier en daar zijn de oude lijnen bewaard gebleven en doorgegeven, soms ook moesten ze min of meer gereconstrueerd worden of opnieuw vanuit de oorsprong geboren laten worden.

En hoeveel verschillen er ook zijn in al die verschillende tradities en oorsprongslijnen, in vrijwel alle zweethut-ceremonies vind je de aspecten terug van reiniging, genezing, gebed en dank, en het bekrachtigen van de spirit. Bij de één vind je de nadruk meer op de één, bij de ander de nadruk meer op de ander, maar meestal zijn al die aspecten aanwezig.

Bij de zweethutten zoals ze op deze site beschreven worden, ligt de nadruk vooral op het bekrachtigen van de spirit.